Ο στωικός φιλόσοφος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος -Τα «Εις Εαυτόν»-

Ο Μάρκος Αυρήλιος (121 – 180 μ.Χ) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας. Ήταν ο τελευταίος από τους τελευταίους πέντε καλούς Αυτοκράτορες (Νέρβας, Τραϊανός, Αδριανός, Αντωνίνος, Μάρκος Αυρήλιος) και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς στωικούς φιλοσόφους. Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από πολέμους στην Ασία απέναντι στην επανακάμπτουσα Παρθική Αυτοκρατορία και με τις γερμανικές φυλές στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε.

Ενώ ήταν στις εκστρατείες μεταξύ του 170 και του 180, ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε «Τα Εις Εαυτόν» στα ελληνικά ως πηγή για τη βελτίωση του χαρακτήρα και του πνεύματός του.

Απόσπασμα από το έργο του Μάρκου Αυρηλίου Τὰ εἰς ἑαυτὸν

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα – από τη σύστασή του – έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη. Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός,η υστεροφημία λησμονιά.

Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία! Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος. Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει απ᾽ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ᾽ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.

Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το παρόν -τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου. Μικρή λοιπόν η ζωή του καθενός, μικρή και η γωνίτσα της γης όπου την ζει· μικρή ακόμη και η διαρκέστερη υστεροφημία: στηρίζεται κι αυτή σε ανθρωπάκια που διαδέχονται το ένα το άλλο και που αύριο κιόλας θα πεθάνουν και δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους,⁴ πολύ περισσότερο εκείνον που έχει πεθάνει από καιρό.

μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος, Στιγμή, 2007

Ηδονή είναι να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή. «Επίκουρος»

 

Ο φιλόσοφος Επίκουρος που γεννήθηκε στη Σάμο, γιος του Αθηναίου Νεοκλή, ήταν ιδρυτής της Σχολής των Επικουρείων στην Αθήνα. Σε ηλικία 14 ετών άκουσε μαθήματα από τον πλατωνιστή Πάμφιλο. Για τη φιλοσοφική του εξέλιξη έπαιξε ρόλο η σπουδή του (327-324) με δάσκαλο τον Ναυσιφάνη, ο οποίος του δίδαξε την Ατομιστική του Δημόκριτου και τη θεωρία της ηδονής της Κυρηναϊκής Σχολής. Αργότερα ο ίδιος έλεγε ότι όλα όσα ήξερε τα έμαθε μόνος του, γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να του εξηγήσουν, τί υπήρχε πριν από το χάος, από το οποίο προέκυψε η ζωή.

Στα έτη 323-321 ο Επίκουρος ήταν στρατιώτης στην Αθήνα. Το 323 πέθανε ο Μεγαλέξανδρος στη Βαβυλώνα, με αποτέλεσμα το 322 να ξεσηκωθούν οι Αθηναίοι ενάντια στους Μακεδόνες. Ταυτόχρονα ο Αριστοτέλης, φοβούμενος λιντσάρισμα, εγκατέλειψε το «Λύκειο», τη Σχολή που είχε στην Αθήνα και διέφυγε στη Χαλκίδα όπου, μετά από λίγο καιρό, πέθανε. Η προσπάθεια των Αθηναίων για απεξάρτηση από τους Μακεδόνες κατέληξε σε ήττα, οπότε ο πατέρας του Επίκουρου εξεδιώχθη με άλλους Αθηναίους από τη Σάμο και κατέφυγε στον ιωνικό Κολοφώνα. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο Επίκουρος, όπου εμβάθυνε σε φιλοσοφικά προβλήματα, στη συνέχεια δίδαξε δε στη Μυτιλήνη και στη Λάμψακο (Ελλήσποντος).

Διαφορές ανάμεσα στον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα στην αντίληψή τους για τον Κόσμο, την πολιτική και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Μελετώντας την πορεία της Φιλοσοφίας στον Ελληνικό κόσμο, συναντάμε μεγάλες προσωπικότητες που με τη σκέψη και το έργο τους χάραξαν βαθιά την Ιστορία του Πολιτισμού και επέδρασαν στη διαμόρφωσή του χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγονται ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, δύο πραγματικοί γίγαντες της διανόησης και του πνεύματος, που συνδέθηκαν στενά μεταξύ τους, δίδαξαν μεγάλες αλήθειες, αναγνωρίστηκαν και τιμήθηκαν από τις μεταγενέστερες γενιές μέχρι και σήμερα για την προσφορά τους.

Στα έργα τους συναντάμε πολλά κοινά σημεία στις απόψεις τους για τη ζωή, τον άνθρωπο, την ηθική, κάτι που άλλωστε είναι φυσικό εφόσον συνδέθηκαν μεταξύ τους ως Δάσκαλος και Μαθητής. Συναντάμε όμως και κάποιες διαφορές στην αντίληψή τους για τον Κόσμο, την πολιτική και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Ηράκλειτος: ο φιλόσοφος της αέναης κίνησης και μεταβολής

Ο αινιγματικός Ηράκλειτος από την αρχαιότητα κιόλας είχε κερδίσει το τίτλο ο “σκοτεινός” και “αινικτής”. Τη φιλοσοφία του τη διατύπωσε στο σύγγραμμά του Περί φύσεως, χωρίς ακριβείς αποδείξεις, με χτυπητούς αφορισμούς, σύντομους, που να μοιάζουν σαν χρησμοί. Για το ύφος του αυτό τον ονόμασαν «σκοτεινό». Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν από τους πιο βαθυστόχαστους φιλοσόφους στην εποχή του, αλλά και σήμερα τον κατατάσσουν, μαζί με το Δημόκριτο, στους προδρόμους των σύγχρονων φυσικών επιστημών.

Αν και οι ακριβείς χρονολογίες της ζωής του είναι άγνωστες – θα πρέπει να άκμασε στο μεταίχμιο των αιώνων 60υ και 50υ π.Χ. – η θέση του στην ιστορία της φιλοσοφίας έχει σαφώς καθοριστεί από το γεγονός ότι άσκησε επώνυμη κριτική στον Πυθαγόρα και από το ότι ο Παρμενίδης τον υπαινίσσεται με τρόπο αρκετά σαφή. Είναι ο διασημότερος και βαθύτερος από τους μεγάλους προσωκρατικούς φιλοσόφους.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ – Ιστορία της φιλοσοφίας της επιστήμης του Paul Feyerabend

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ (ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ) ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Michel Serres ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΣΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ -6 ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ -4 ΑΙΩΝΑ

Οι αρχαίοι Έλληνες τεχνίτες, συμπεριλαμβανομένων των ναυτικών, αγροτών, αρχιτεκτόνων, εμπόρων, σιδηρουργών, ναυπηγών, γιατρών και χρονικογράφων, ήταν εξοικειωμένοι με μια μεγάλη ποικιλία υλικών, φυτών, ζώων, ανθρώπων, γεγονότων.

Έσκαψαν σήραγγες, βρήκαν τρόπους να μεταφέρουν και να αποθηκεύσουν ευαίσθητα αγαθά, και μπορούσαν να ταυτοποιήσουν και να ανακουφίσουν σωματικούς και ψυχικούς πόνους. Διέσχισαν εθνικά σύνορα και αφομοίωσαν ξένες ιδέες και τεχνικές.

Αρχαιολογικές ανακαλύψεις δείχνουν πόσα πολλά ήταν γνωστά, για παράδειγμα, σχετικά με τις ιδιότητες των μετάλλων, τις ενώσεις και τα κράματά τους, και με πόση επιδεξιότητα χρησιμοποιείτο αυτή η γνώση. Μια τεράστια ποσότητα πληροφορίας είχε κατασταλάξει στα έθιμα, τις μεθόδους παραγωγής και την κοινή λογική της εποχής.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973

Το όνειρο του πολεμιστή – Χαρούλης Γιάννης – Μουσική/Στίχοι: Υφαντής Δημήτρης  /// Στου δρά- ε στου δράκου την  καμπούρα / πάνω στης ράχης το φτερό / στ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ // Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη απ της νύχτας τα μαλλιά /πάνω στης γης τ αλάτι γράφω και τραγουδώ με τα σκυλιά //Την κούπα μου γεμίζω / κερνάω το φίδι για να βγει/όρθιος στον ήλιο να γρικάω/στον ουρανό του αετού η κραυγή //

Τη σκέψη σας που νείρεται

πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές

σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,

εγώ θα την τσιγκλάω

επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου

φαρμακερός κι αγροίκος πάντα

ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου

κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,

ωραίος τραβάω, τραβάω.

εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!…

Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.

Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,

θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,

εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,

εσάς την άψογον υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων

κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα ήρεμα τα χείλη σας

σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής

Θέλετε

θα ‘μαι ακέραιος όλο κρέας λυσσασμένος,

—κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός—

θέλετε —

θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια

— όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια.

Απόσπασμα από το ποίημα του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, «Σύννεφο με παντελόνια»   // μτφρ.: Γιάννης Ρίτσος //

Το Πεπρωμένο

Σαν πεπρωμένο εννοείται το καθορισμένο από τη μοίρα, το προδιαγεγραμμένο, που κατευθύνει, απαρέγκλιτα, τον ανθρώπινο βίο, χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι η μοίρα του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξη του.

«Το πεπρωμένο», μουσική & στίχοι: Βασίλης Δημητρίου. Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας. Το τραγούδι περιλαμβάνονταν στον δίσκο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του 1993. [ … Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία και να προσέχεις πως βαδίζεις στη ζωή όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει τη δική σου τη ζωή . . . ]

 Ο όρος πεπρωμένο προέρχεται από το πέπρωται, που κατά κυριολεξία, σημαίνει: αυτό που έχει καθοριστεί από τη μοίρα. H λέξη αυτή απαντά στον Όμηρο, στο στίχο: «Όπποτέρω θανάτοιο πεπρωμένον εστίν».

H συνώνυμη λέξη που συνοδεύει, συνήθως, το πεπρωμένον είναι η αρχαία έκφραση: «Πεπρωμένη μοίρα». O όρος μοίρα είναι παράγωγον ουσιαστικό από το αρχαίο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει: λαμβάνω μέρος (μερίδιο), μετέχω στην κλήρωση. Στη νεότερη γλώσσα, συνώνυμα θεωρούνται οι περιφράσεις: το μέρος (μοίρα), που αναλογεί στον καθένα, το τμήμα του συνόλου. Και μεταφορικά, το αναπόφευκτο, το γραφτό, το ριζικό, το τυχερό, ο κλήρος. Στην πραγματικότητα, η μοίρα δεν πρέπει να συγχέεται με την τύχη. Οι ανατολικοί λαοί, ιδιαίτερα, πιστεύουν ότι η τύχη δεν προκαλεί τις συμφορές, αλλά τα ευτυχή γεγονότα και αποδίδουν πολύ μεγάλη σημασία στο «Κισμέτ».

Η τεχνοφιλία των αρχαίων Ελλήνων.//Carl Sagan – The Pioneers of Science

(1/3) Ο Carl Sagan μιλάει για τους πρωτοπόρους της Επιστήμης Αρχαίους Έλληνες,  και πως οι αρχαίες Ελληνικές ιδέες ενέπνευσαν την σύγχρονη επιστήμη.

Του  Θ. Π. ΤΑΣΙΟΥ   Καθηγητή Πολυτεχνείου.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 30-1-2003

Έχει από πολλού αποδειχθεί στη διεθνή ιστοριογραφία   ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν, καλλιέργησαν και ανέπτυξαν την τεχνολογία συστηματικότατα σ’ όλη τη διάρκεια των 2.000 ετών την οποία συνήθως ονομάζουμε «Αρχαιότητα».

Ανάγλυφο που δείχνει την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα από τον Ηφαιστο, ενώ παρακολουθούν η Αθηνά και η Ηρα.	Η ιδέα ενός μεταλλικού«ρομπότ» καταγράφεται στην αρχαίαελληνική μυθολογία με το γίγαντα Τάλω.

Έτσι, η παλαιότερη αντίληψη πως τάχα οι «Έλληνες αδιαφορούσαν για την τεχνολογία -έπρεπε να ‘ρθουν οι Ρωμαίοι για νααναπτύξουν την τεχνολογία» πέρασε στο σεντούκι της αν-ιστορίας. (Παραμένει, βέβαια, ως ενδιαφέρον ιστορικό ζήτημα το ίδιο το γεγονός ότι κάποτε κυριάρχησε μια τέτοια αντίληψη -τόσο μάλιστα πλατιά, που τα σχολικά μας βιβλία συνεχίζουν να αγνοούν επιδεικτικότατα την Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία).

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων (The Antikythera Mechanism)

Τι είναι ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ένας αναλογικός υπολογιστής εκπληκτικής τεχνολογίας. Κατασκευάστηκε πριν από 2000 χρόνια και χρησιμοποιείτο για τον ακριβή υπολογισμό της θέσης του Ηλίου, της Σελήνης και, πιθανώς, των πλανητών, στον ουρανό. Υπολόγιζε τις φάσεις της Σελήνης, προέβλεπε εκλείψεις και προσδιόριζε την ημερομηνία τέλεσης των αρχαίων Στεφανιτών αγώνων.

 Η σημασία του Μηχανισμού στην εξέλιξη της Τεχνολογίας

Είναι τόσο σημαντικός για την εξέλιξη της Τεχνολογίας, όσο και η Ακρόπολη για την εξέλιξη της Αρχιτεκτονικής. Παρόμοιος αρχαίος μηχανισμός δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Έτσι εύλογα γεννάται το ερώτημα: τι τεχνική υποδομή υπήρχε την εποχή που κατασκευάστηκε και τι απέγινε η γνώση και η τέχνη που περιείχε;

Η ανακάλυψη

 Η ιστορία της ανακάλυψής του είναι εντυπωσιακή. Το 1900 Συμιακοί σφουγγαράδες αναγκάστηκαν να αγκυροβολήσουν στα Αντικύθηρα λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής. Ήταν Μ. Τρίτη και ένας δύτης, ο Ηλίας     Λυκοπάντης, βούτηξε, είτε για να τσεκάρει μια νέα στολή, είτε – πιο πιθανόν – για να μαζέψει θαλασσινά για το νηστίσιμο γεύμα του καϊκιού. Αντ’ αυτών, προς μεγάλη έκπληξη του καπετάνιου, ο Ηλίας ανέσυρε από το βυθό τον βραχίονα ενός μπρούτζινου αγάλματος. Είχε ανακαλύψει, σε βάθος περίπου 50 μέτρων, ένα από τα πλουσιότερα αρχαία ναυάγια που έμελλε να γίνει γνωστό ως το «Ναυάγιο των Αντικυθήρων». Λίγους μήνες αργότερα, η Αρχαιολογική Υπηρεσία ξεκίνησε μια σειρά συστηματικών ενάλιων ανασκαφών, κατά τη διάρκεια των οποίων ανασύρθηκαν σημαντικά ευρήματα, όπως για παράδειγμα ο περίφημος Έφηβος των Αντικυθήρων, πολλά από τα οποία εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, ο οποίος, διαβρωμένος, κομματιασμένος και απολιθωμένος πλέον μετά από 2000 χρόνια στο βυθό της θάλασσας, έμελλε να αλλάξει τη γνώμη πού είχαμε μέχρι σήμερα για τις τεχνολογικές ικανότητες των προγόνων μας. Όπως αναφέρει ο Φυσικός, Μαθηματικός και Ιστορικός των Επιστημών, Ντέρεκ Ντε Σόλα Πράις (De Solla Price) «είναι το παλαιότερο δείγμα επιστημονικής τεχνολογίας που διασώζεται μέχρι σήμερα και αλλάζει τελείως τις απόψεις μας για την αρχαία ελληνική τεχνολογία».

Τα Χριστούγεννα Των Λαών – Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων

Από την επιστημονική σειρά της ΕΤ3 “Το Σύμπαν που αγάπησα” με τους Δρ. Μάνο Δανέζη και Δρ. Στράτο Θεοδοσίου. Η εκπομπή αναφέρεται στην κοινή προέλευση όλων των θρησκειών, όπως επίσης ότι όλες προέρχονται από την αρχέγονη λατρεία του ήλιου.

… Αυτή την εποχή ζούμε τη περίοδο των Χριστουγέννων. Ζούμε μέρες γιορτής, ξεφαντώματος, τραγουδιού, ξοδέματος χρημάτων και οικογενειακής θαλπωρής. Για πολλούς ο Χριστός γεννιέται μέσα σε σπίτια ζεστά, γεμάτα δώρα και αγάπη. Για πολλούς άλλους όμως ο Χριστός γεννιέται μέσα στο κρύο τη φτώχεια και τον κατατρεγμό. Ίσως για κάποιους άλλους,  χωρίς να φταίνε, δεν γεννιέται ποτέ. Το πανάρχαιο μήνυμα των εορτών του ανίκητου ήλιου αλλά και του ήλιου Χριστού έχει ξεχαστεί και εγκαταλειφθεί.

Ο σκοπός των Χριστουγεννιάτικων ή των ηλιακών ηθών και εθίμων είναι η απελευθέρωση από την σκλαβιά της υλικής ανάγκης, ενός καταναλωτικού τρόπου ζωής. Με την κατανόηση του σκοπού των Χριστουγεννιάτικων ηθών και εθίμων, ίσως κατανοήσουμε και το έγκλημα που επιφέρει σε πολλές περιπτώσεις ο σύγχρονος τρόπος ζωής σε βάρος της μητέρας γης και ίσως σταματήσουμε να γινόμαστε συνένοχοι της καταστροφής της. Είμαστε παιδιά του ήλιου και της γης και πρέπει αν θέλουμε να επιζήσουμε, να προσπαθήσουμε να ταυτιστούμε με τους ρυθμούς της γονιμοποιού δύναμης της μητέρας γης και με την ακατάλυτη ζωτική ενεργειακή ορμή του πατέρα ήλιου. Ας ευχηθούμε η αρχή του χειμώνα της φύσης να αποτελέσει την άνοιξη της καρδιάς και της ψυχής μας. Ας ελπίσουμε ότι το σκοτάδι της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου, θα φωτιστεί από το φώς του άστρου των Χριστουγέννων. Όμως θα πρέπει, το φώς του άστρου των Χριστουγέννων, να το αναζητήσουμε όχι στον ουρανό ανάμεσα στα άλλα αστέρια αλλά στα κατάβαθα της ψυχής μας. Κάποτε επιτέλους, θα πρέπει ο Χριστός να γεννηθεί για όλους μας με τον ίδιο τρόπο άσχετα από το χρώμα τη φυλή και τη δύναμη του πορτοφολιού μας.    …

Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στο άρθρο αυτό καλύπτονται οι πληροφορίες και οι θεολογικές απόψεις που αφορούν την εμφάνιση και την ανάπτυξη του εορτασμού των Χριστουγέννων από εκκλησίες του χριστιανικού κόσμου.

Εμφάνιση και ανάπτυξη του ετήσιου εορτασμού των Γενεθλίων (ενανθρωπήσεως) του Χριστού

Η γέννηση του Ιησού ως ανθρώπου παρουσιάζεται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία όλης την ανθρωπότητας (Ματθ. 1:18-23· Λουκ.2:1-7· Φιλιπ. 2:6–7). Παρόμοια εκφράζονται και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες.

Η σημαντική Δεσποτική γιορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού, είναι μια ιδιαίτερη γιορτή, η οποία σύμφωνα με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό δεν θα πρέπει να συγχέεται με τα γενέθλια οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, αφού στα Γενέθλια αυτά εορτάζουμε το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός ότι «εφάνη γαρ Θεός ανθρώποις δια γεννήσεως» Τα Γενέθλια του Σωτήρα, με την έννοια που δίνει ο Γρηγόριος δηλ. ως Θεοφάνια, είναι γιορτή «αρχαιότατη» που «συνεωρτάζετο μέχρι της Δ’ εκατονταετίας, υπό την καθολικωτέραν επίκλησιν Επιφάνεια, την στ’ Ιανουαρίου…μετά της μεγάλης…εορτής του Βαπτίσματος…ο συνεορτασμός των δύο αυτών…εορτών εστηρίζετο εις την, ευθύς μετά την ιστόρησιν του Βαπτίσματος του Ιησού παρά του Ιωάννου, ρήσιν του Ευαγγελιστού Λουκά ‘και αυτός ην ο Ιησούς ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος’…Πρώτος ποιείται μνείαν της εορτής Κλήμης ο Αλεξανδρεύς…» Η «αρχαιότητα» αφορά τον 3ο αιώνα και έπειτα καθώς είναι σαφές ότι η Εκκλησία των δύο πρώτων αιώνων δεν τηρούσε οποιονδήποτε εορτασμό της γέννησης του Χριστού.

Σύμφωνα με τις αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης, τόσο ο Ιησούς Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν γιόρταζαν γενέθλια ανθρώπων, και ο ίδιος ζήτησε ρητά από τους ακολούθους του να τηρούν την ανάμνηση του θυσιαστικού θανάτου του. (Λουκ. 22:19, 20).